[EXCERPTA EX VINCENTIO, GERLACO ETC.]
In diebus illis regnante in regno Romanorum rege Conrado et in Bohemia
principante duce Sobieslao, Zdico qui et Henricus, bonae memoriae Olomucensis
episcopus, habitum nostrum, quem Iherozolimis viderat, super sepulcrum vitae
susceperat cum multo, sicut tradunt, imbre lacrimarum, et abdicatis ibi tam esu
carnium quam ceteris vitae blandimentis, reportabat memorato duci et Bohemis
sicut novum hominem ita et novum ordinem. Quo duce in brevi defuncto, successor
ipsius illustris Wladislaus, nec non et uxor sua nobilissima Gedrudis, soror
praedicti regis Conradi, succensi exemplo et exhortatione praefati episcopi,
novam ecclesiam novo condunt ordini, erigentes fabricam venustissimam in monte
Strahow, mutato nomine ipsius in monte Syon, anno domini 1140, quibus optime
cooperabatur idem episcopus, maxime in spiritualibus, coadunando undecunque
posset religiosos fratres, quibus et praefecit imprimis quendam Blasium.
Postquam vero liquido comperit de institutione Praemoastratensis ecclesiae,
quod inde esset initium ordinis et magisterium vitae regularis, illico habita
deliberatione cum ipsis fundatoribus, unanimi voto miserunt, et de Stenveldensi
domo conventum postulaverunt. Et quidem tunc temporis ordo noster, licet nondum
dilatatus, magno tamen fervebat zelo, tum in Praemoastrato tum in omnibus
ecclesiis nostri ordinis, et maxime in Stenveldensi ecclesia, quae nullam
habuit vel habet in religione secundam. Cuius tunc suavissimo tracti odore
principes terrarum undecunque gaudebant ecclesias fundare novas et personas
ordinis evocare ad illustrationem provinciarum suarum. Inter quos et isti
fundatores, de quibus modo sermo est, porrigentes petitionem suam prius
capitulo, deinde Stenveldensi ecclesiae, quod pie postulant, pleno comprehendunt
effectu. Nam committitur Stenveldensi praeposito, ut negotium eorum promoveat
et desiderata concendat. Porro praepositus, vir deo plenus, non tardat in hiis,
quae in mandatis acceperat, sed assumptis secum fratribus et domino Godeskalco,
qui postea abbas in Syloa factus est, proficiscitur in Bohemiam. Pragam venit,
devote suscipitur, obligat se ad susceptionem loci, tandemque repatrians,
dimittit ibi memoratum Godeskalcum a latere suo cum fratribus, qui conventui
habitacula praepararent interim lignea. Quibus paratis, iterum post anni
circulum idem praepositus revertitur, adducens secum conventum clericorum una
cum abbate, quem elegerant, cui nomen Gezo, qui dominum Godeskalcum libenter
apud se retinuisset, sed praepositus suus iubet eum redire in Stenvelt ad id
expectandum, quod ei divinitus fuerat praeordinatum.
Nec absurdum puto, si paucis exprimam, qualiter idem Gezo, primus abbas
Strahoviensis, primum in Stenvelt ad conversionem venerit; in hoc enim
confitebuntur domino misericordiae eius, qui miris modis praedestinatos suos
vocat. Cum esset ipse in Colonia canonicus et custos maioris ecclesiae, vir
dives et delicatus, quadam nocte per somniun putabat fratres suos concanonicos
tanquam in gyro consedere, seque in medio eorum, cum ecce adstitit ante eos
quidam horribilis aspectu, qui virga, quam manu gerebat, percussit primum in
capite, deinde alterum, tertio tertium, et ita flagellavit omnes hinc et inde a
dextris eius et a sinistris; postremo, cum vellet percutere et istum,
declinavit ictum, et sic evigilavit. Quam visionem secuta est mors ipsorum, et
omnes in brevi ex hac luce sunt subtracti, eo videlicet ordine, quo in visione
fuerant percussi; quod ille videns et mori timens, fugit tamquam a facie
unicornis, et confugit in Stenwelt ad portum monasterii, conversatus ibi iuste
atque regulariter usque in diem, quo assumptus est in abbatem. Sane idem Gezo
vir erat totius probitatis et industriae, providus dispensator tam in
spiritualibus quam temporalibus, magnus zelator disciplinae, cuius institutione
viget adhuc et regitur Strahowiensis ecclesia. Ita memoria eius in benedictione
est, cum post mortem non moritur, et opera eius rediviva semper eum vivere
protestantur.
Anno dominicae incarnationis 1154 rex Conradus viam universae carnis
ingreditur, pro quo Fridricus suus patruelis, dux Sweviae, miles armis
strenuus, in regem eligitur, qui totius orbis gubernacula feliciter regere
coepit.
Anno dominicae incarnationis 1155 dux Wladislaus a rege Fridrico in maximam
recipitur gratiam. Filii autem Sobieslai exules domino regi Fridrico adhaerent
fideliter, et ab ipso et principibus eius honorifice tractantur.
Anno dominicae incarnationis 1156 rex Fridricus collecta plurima principum
et aliorum militum multitudine, Henrico duce Saxoniae et Fridrico, filio regis
Conradi, aliisque principibus sibi adiunctis, Romam ad papam Adrianum, ut sum
in caesarem iure debito consecret, iter cum forti manu militum arripit. Cum
autem in exitu Alpium ante Veronam civitatem ad Gwardam castellum inexpugnabile
perveniunt, Veronenses tanquam de suo iure transitum sibi et suis prohibent,
dicentes, eum non esse caesarem consecratum, propter hoc eum ex eorum iure eis
debere pecuniam persolvere, si inde Romam transire velit; postquam autem eum in
caesarem consecratum receperint, ei tunc honorem ut caesari debitum
pesolverent, non ante. Haec rex Fridricus audiens iram reprimit, et eam
dissimulans, verba dans bona, pecuniam, quam exquirunt, eis promittit, et
tanquam super hoc securitate data, Veronam illaesis exercitibus suis transit.
Regalibus itaque ultra positis exercitibus, mandat Veroniensibus, ut pro debita
pecunia veniant, qui verbis eius credentes, XIII nobiliores, plurimis nobilibus
eis adiunctis, pro pecunia eis promissa ad regem dirigunt. Quos rex hilari
vultu suscipiens, de promissa pecunia verbis datis optimis, eos capi praecipit
et plurimis ex eis interfectis nobiliores XIII suspendi praecipit. Et cum
quidam ex eis de propinquiori linea cognatum eius se esse diceret, et hoc
testimonio comprobaret, propter hoc eum altius tanquam nobiliorem suspendi
praecipit, posteris suis hoc relinquens exemplum, et ceteris timorem incutiens,
ne talia contra dominos suos agere praesumant.
Interea Papienses, Cremonenses ei tanquam domino suo carissimo cum multa
electa militia occurrunt, et in servitium eius regiam viam proficiscuntur.
Tandem rex optatam ingreditur Romam, et in constituto tempore a domino papa
Adriano in imperatorem consecratur. Cumque consecratione peracta in stationibus
regalibus, in planitie pulcherrima ante regiam urbem Romam positis, de eorum
iure cibos sumerent, Romani antiquum fastum somniantes, de domini imperatoris
consecratione tanquam contra eorum voluntatem facta indignati, forti manu
contra ipsum armantur. Quid plura? Armatae acies ultra Tyberim progrediuntur. Hac
dum imperator audit, contra armat exercitus, et nullum in eos insultum fieri
praecipit, quousque in planum progrediantur. Lateranenses contra imperatoris
exercitus in planum campum egrediuntur, a primis aciebus congrediuntur, fit
pugna: verumtamen cum imperator Fridricus cum filio regis Conradi et aliis
principibus eos in fronte viriliter caederet, Henricus, dux Saxoniae, eos a
ponte Tyberis a tergo, ut vir bellicosus armis fortiter invadit, et cum iam ad
ferream portam, quae in medio pontis est, fere pervenissent, Lateranenses hoc
conspicientes, et inter duo mala minus malum eligentes, tam ab hostibus quam a
suis ferream portam claudunt, et sic miserabiliter prostrati, quidam gladio,
quidam naufragio interierunt, reliqui capti domino imperatori numero 400 sunt
praesentati. Quos dominus imperator Petro, Romanae urbis praefecto, qui ei
fideliter adhaeserat, tradidit, cuius ipsi tam Romae palatia quam alias
munitiones destruxerant, ex quibus praefectus urbis quosdam pro tanto ausu
punivit suspendio, a quibusdam ad destructa sua reaedificanda palatia plurimam
accepit pecuniam, et sic imperator in planissimis campis optata potitus est
victoria. Post hanc itaque imperator victoriam, cum domino papa Adriano foedere
et pacto inito, quod Romanos, qui hostes imperii se fecerant, nec ipsum regem
Siciliae, qui imperio non obaudiebat, sine consilio et voluntate domini papae,
nec e converso dominus papa sine consilio et voluntate domini imperatoris in
gratiam eos reciperet, feliciter in Lombardiam revertitur. Mediolanensium
itaque non immemor offensae, Terdonam civitatem, Spoleto non longe ab urbe Roma
iam destructo, quae contra imperatorem cum Mediolanensibus iuraverat, obsedit,
et forti militia eam cingens, Papiensiensibus, Cremonensibus et aliis
Lombardiae civitatibus ei auxilium praebentibus, plurimis ex utraque parte
peremptis, funditus destruit, victis solam salutem tribuens. Haec ista regalis
est fortissima civitas Terdonae vicina, quae cum ea iuramentis Mediolanensibus
assibilaverat, considerans, ad dominum imperatorem confugit, et secundum
voluntatem eius omnes turres et munitiones suas destruens, eum suo placat
servitio.
Anno dominicae incarnationis 1157 Fridricus imperator generalem curiam
Wirczburk in festo pentecosten principibus suis indicit, ubi dominam Beatricem,
filiam ducis Burgundiae, specie et decore quodammodo quasi humanas formas
superantem, tanquam divinam sobolem sibi iungit matrimonio. Hiis nuptiis inter
alios principes dux Wladislaus cum domino Daniele, Pragensi episcopo, affuit;
sicut tanti imperatoris decet, nuptiae celebrantur feliciter. Ubi dominus
imperator intolerabilem superbiam Mediolanensium aperit suis principibus, qui
hoc audito, ut tanquam hostes imperii digna corrigantur poena, dant consilium.
Anno dominicae incarnationis 1158 Fridricus imperator ducis Wladislai,
exulis Poloniae, et sororis suae, quae ei matrimonio iuncta fuerat, misertus,
ad eum ducatui suo restituendum in Poloniam parat exercitus, quam cum plurimis
intrans exercitibus crudeliter devastat. Principes autem Poloniae tantae
fortitudini eius resistere non valentes mediante duce Wladislao Bohemiae, ad
gratiam eius veniunt, sic tamen, quod nudos gladios supra colla sua portantes,
imperiali repraesentantur maiestati. In gratiam domini imperatoris recipiuntur,
pro satisfactione datis obsidibus, et iuramenti receptis, quod contra
Mediolanum CCC armatos milites in auxilium domino imperatori mittere debeant.
Anno dominicae incarnationis 1159 dominus imperator sollemnem curiam suis
principibus in natali Domini Magdeburk indicit, ubi portatis regalibus et
sollemnitate feliciter peracta, ut regii sanguinis sui memores ad conterendam
Mediolanensium superbiam, ei suum praebeant auxilium, eos commonet et exorat.
Quod principes eius unanimi voto ei fideliter promittunt. Wladislaus quoque dux
Bohemiae, tantos et tot principes contra Mediolanum in arma iam paratos esse
considerans, in persona sua cum sua militia ei in adiutorium se venire
promittit. Dominus quoque Daniel, Pragensis episcopus, cum suo duce hunc
laborem contra Mediolanum suscipere non recusavit. Ob tantum laborem imperator
Vladislaum, ducem Bohemiae, regio exornat dyademate, de duce regem constituens.
Fridrici imperialis finitur curia, contra Mediolanum parantur arma, undique
Mediolani sonat obsessio. In condicto tempore ad obsidendum Mediolanum de
diversis partibus mundi moventur exercitus, Fridricus imperator et sui duces,
marchiones et alii principes contra Mediolanum proficiscuntur. Wladislaus, rex
Bohemiae, prior Alpes superat, et Veronam feliciter transiens, ante Brixiam civitatem
regiam suos ponit exercitus. Brixenses contra eos exire nec tantae militiae se
committere praesumentes, solummodo muros suos custodiunt. A Bohemis tota
Brixiensis devastatur provincia. Post pauco tempore imperiales exercitus
adveniunt, pro adventu imperatoris omnes exercitus tripudiant gaudio. Super
Oleam, flumen regium, imperiales ponuntur exercitus. Ad Aduam, flumen
vehementissimum, perveniunt, ubi pontes fractos inveniunt, et Mediolanensis
provinciae maximam multitudinem hominum, transitum aquae eis prohibentium.
Supra ripam iuxta praeruptum pontem imperialia ponuntur tentoria, quibus
undique replentur campi; infra autem has stationes fere per milliare domini
Wladislai, regis Bohemiae, et domini Danielis, Pragensis episcopi, et aliorum
principum Bohemiae ponuntur tentoria; post tot labores dulces capiuntur cibi.
Interea Odolen, filius Zris, miles strenuus, cum duobus militibus vadum
invenire praetemptat, quod non inveniens mediis fluctibus se committit, uno
tantum socio eum sequente, quos mediis fluctibus sic rotari vidimus, quod nunc
ipsi super equos, nunc ipsi super eos rotari videbantur. Tandem deo eos
adiuvante incolomes flumen transeunt, tertius vero eorum socius, vel quia equum
vel quia cor debile habuit, ad ripam revertitur. Haec dum regi Bohemiae
referuntur, videlicet duos milites vadum invenisse, abiiciuntur tabulae, et
tympanum, signum bellicum percutitur, armantur milites, ipso Wladislao, rege
Bohemiae, strenuo et illustri milite, eos praecedente inter medios praecipites
fluctus suos impellunt dextrarios, et sic divina pietate eos conservante, tam
duros tam praecipites superant fluctus, plurimis ibi militibus naufragio
perditis. Sic rex Bohemiae superatis fluctibus sua forti armata militia suos
irruit in hostes, eos ex omni parte armata militia circumdans, caeduntur,
ligantur, capiuntur plurimi. Ex utraque parte ad coelum levantur clamores,
Bohemorum laeti de victoria, Mediolanensium funesti de inopinata miseria.
Imperatoris autem exercitus primo Mediolanenses putant suis in adiutorium venisse,
verumtamen cum Bohemos suos adversarios viriliter caedere considerant, laeti de
tanta victoria laetos ad coelum clamores levantes, quomodo vel qua arte tam
praecipites fluctus superaverint, mirantur. Bohemi sic eis superatis castella,
villas, praedam capientes plurimam, quae possunt, igni committunt. Rex interea
ad pontem imperatoris se transfert, pro reparando ponte sollicitus ex utraque
parte, tam imperatoris quam regis, trabes comportantur ponti utiles. Interea
tantum laborem nox dirimit. Summo diluculo nuntius venit, Mediolanenses ad
defendendum vadum suis in auxilium venisse.
Non fit mora, armatur militia, pugnatur acriter, Mediolanenses victi fugam
ineunt; nec mirum, mors etenim in tali re vel ferro vel pedibus vitanda est.
Bohemi, ex eis plurimis interfectis, LXXX nobiliores de militia Mediolanensium
capiunt, et eos regiae tradunt potestati, quos rex Bohemiae imperatoriae ad
eius honorem tradidit maiestati. Dominus imperator per reparatos pontes cum
suis exercitibus flumen Aduam feliciter transit. Trec firmissimum castrum
Mediolanensium obsidet, quod in brevi capit. Inde venitur ad Laudam, civitatem
quandam valde nobilem, quam Mediolanenses funditus destruxerant. In medio
civitatis destructae imperialia ponuntur tentoria, cuius imperator destructionem
considerans, magis ad destructionem laborat Mediolani. Dum haec geruntur,
Mediolanenses ad curiam domini imperatoris cum eius conductu veniunt, de suis
excessibus condignam satisfactionem domino imperatori offerentes. Principes
haec audientes, ut dominus imperator in gratiam suam eos recipiat, consulunt.
Surgens autem Anselmus, Ravenatensis ecclesiae archiepiscopus, contra haec
respondit: Non est, inquiens, vobis nota astutia Mediolanensium; dulcia quidem
vobis verba et humilia offerunt, sed astutam vulpem sub pectore servant,
mensura, qua aliis mensi sunt, remetiatur eis. Ecclesias dei, civitates liberas
imperatoris destruxerunt, et eorum destruatur Mediolanum; nullam in eis
fecerunt misericordiam, nec eam consequantur.
Hoc dominus imperator cum suis principibus audiens, eius acquievit consilio,
et per suae abiectionem cyrothecae, ex more antiquorum imperatorum, eos publice
in suum bannum mittit, per haec eos ostendens esse manifestos hostes imperii.
Haec considerans laeta iuventus fremit in arma. Versus Mediolanum armata
progreditur militia, ut in arma ad signum domini imperatoris tota militia sit
praeparata, indicitur. Dies oritur, multis mortem, multis victoriam apportans.
In campis planissimis, iam ante Mediolanum exercitibus aptissimis, imperiales
armantur exercitus. In prima itaque fronte militae Ludovicus frater
imperatoris, palatinus comes de Reno, in primo flore iuventutis suae, ex
antiquorum suorum praedecessorum dignitate Suevorum armata militia, Papiensium
et Cremoniensium, qui huius expeditionis fabricatores extiterant, sibi militia
adhibita, in campestria progreditur. Secundum locum Fridricus, filius regis
Conradi, in annis iuvenilibus, dux de Rotmbuk, cum sua forti militia possidet.
Ad hunc exercitum augendum Hugo, marchio Montis Ferrati, cum Veronensium,
Brixensium, Mantuanensium forti militia accedit. Tertium locum obtinet
Wladislaus, rex Bohemiae, cum suo exercitu, quem de tota militia sua in unum
collecta collegerat, valde magno et forti possidet. Quarto loco Henricus, dux
Austriae, cum suo maximo exercitu ponitur. Quinto loco Otto, palatinus comes de
Ratispona, et cum Fridrico et Ottonc, fratribus suis, et plurima Bavarorum
militia. Sexto loco ipse imperator Fridricus cum suo exercitu, cuius
longitudinem et lalitudinem comprehendere difficillimum erat. Septimo loco
Fridericus, Coloniensis archiepiscopus, et exercitus Theutonicorum et
Lombardiae principum procedit, magna fortitudine collectus. Post haec multitudo
principum, quam dinumerare nemo poterat, quorum tu, deus,
Signa, potestates, cursus, loca, tempora nosti.
Sic tanti et tot exercitus, candore ferri horribiles, versum portam
Mediolanensem, quae Romana porta dicitur, procedunt, et sic nullo impediente ad
urbem diu optatam perveniunt. Mediolanenses autem in campis contra tot et
tantos exercitus bello se committere non praesumentes, fossata sua et
munitiones muniunt, quas circa muros fecerant, armata manu custodiunt. Dominus
autem imperator videns eos extra munitiones non audere procedere, ante praedictam
portam, quae Romana dicitur, nomine et re maior, sua figi praecipit tentoria.
Et ut circa alias portas Mediolanenses aliorum principum figantur tentoria
praecipit, et in brevi fit, quod praecipit, ad diversas portas diversorum
principum figuntur tentoria. Mediolanenses vero, ex qua parte eos invadere
possint, considerant, et in prima militia exercitum Ludvici fratris imperatoris
invadendum, qui ad portam sancti Dionisii suos posuerat exercitus, suum ponunt
studium, et circa horam vespertinam armata manu, ut fortius possunt, ad bellum
progrediuntur. Quibus praedictus princeps ut strenuus miles cum sua forti
militia occurrit. Fit pugna ex utraque parte, fortissimi caeduntur milites,
nunc hi vincunt, nunc illi. Haec audiens Wladislaus, rex Bohemiae, tympanum,
signum suum bellicum, percuti praecipit. Non fit mora, armatur militia,
pugnantibus in auxilium progreditur. Ludvicus, frater imperatoris,
Mediolanenses a se repellere fortius instat.
Interes Wladislaus, rex Bohemiae, in suis splendidus armis, cum sua militia
primam militiam Mediolanensium aggreditur, ipsum principem eorum et
vexilliferum, Dacium, medium lancea perfodit, qui ibi perfossus occubuit.
Ceteri vero milites tam Bohemiae quam Theutoniae, qua qui possunt, irruunt in
hostes. Umbo umboni alliditur, pes pede teritur, fortium virorum fortissimi
resonant ictus. Ex utraque parte fortissimi caeduntur milites, a vespertina
hora usque ad crepusculum durat praelium Mediolanenses victi, plurimis
interfectis et captis, intra muros se retrahunt. Tali choraea militum
Mediolanenses undique cinguntur. Dominus autem imperator singulis diebus cum
exercitibus, ne aliqui inde exire possint, Mediolanum circuire non cessat,
singulis diebus diversi in eos fiunt insultus; interfectionibus, captionibus
artantur plurimis, quos intus pavor, foris vastabat gladius.
Anno dominicae incarnationis 1159.
Anno dominicae incarnationis 1160. Hoc Mediolano Daniel praesul redit anno.
Anno dominicae incarnationis 1161.
Anno dominicae incarnationis 1162 Theobaldus profectus est cum filio regis
in auxilium imperatori, et Sobieslaus captus est.
Anno domini 1163.
1164. Wladislaus rex terram Hunnorum intravit, regem Graecorum ex ea
perturbavit, Ungarorum optimates pacificavit.
Anno domini 1165.
Anno domini 1166.
Anno domini 1167.
1168. Theobaldus dux et Daniel episcopus in Italia obiit, cui Fridericus
quartus decimus episcopus successit.
Anno domini 1169.
Anno domini 1170.
Anno dominicae incarnationis 1171 sanctus Thomas archiepiscopus Canturiensis
martyrizatus est.
1172 Wladizlaus rex cum caesare Poloniam intravit.
Anno domini 1173.
1174. Sobieslaus a vinculis dimittitur, et dux constituitur.
1175. Odalricus dux, frater Sobieslai, profectus est Mediolanum.
1176. Sobieslaus dux vastavit incendio Austriam. Nimia siccitas attenuavit
fruges. Sobieslaus pugnavit contra Fridricum in Bohemia. Ipso anno XV Kal.
Februarii obiit rex Wladislaus, fundator Strahoviensis ecclesiae.
1177. Odalricus dux a fratre Sobieslao capitur. Ipse Sobieslaus a Bohemis de
solio pellitur. Fridricus, filius regis Wladislai, inthronizatur. Sobieslaus in
exilio obiit.
1178. Fridricus episcopus obiit, cui Valentinus, quintus decimus successit.
Anno domini 1179.
Anno domini 1180.
Anno domini 1181.
Anno domini 1182 Strahoviensis ecclesia secundo dedicata est, videlicet VII
Kal. Maii a venerabili domino Adalberto, Salceburgensi archiepiscopo, et hoc
hac de causa, quia maius altare motum, et chorus fuerat sublevatus. Praesentes
erant canonici, Pragensis ecclesiae fere omnes et abbates multi, quorum unus et
praecipuus, licet suo iudicio humillimus, abbas Godescalcus, tantam
sollemnitatem sermone suo adornans. Inter alia, quae locutus est, haec quoque
dixit: Assum, inquit, o fratres karissimi, en alteri dedicatione vestrae, qui
primae quoque interfui, et videor mihi videre statum domus huius valde diversum
ab eo, qui tunc erat. Tunc enim rebus pauper et meritis fuit dives, modo versa
vice rebus crevit, et disciplina deperiit. Atque in hunc modum reprehendenda
reprehendens et ad honesta provocans, monita salutis porrigebat eis.
1182. Valentinus episcopus obiit. Henricus sextus decimus successit, qui in
episcopatu ducatum obtinuit postea.
1183. Conradus, dux Moraviae, Pragam obsedit.
1184. Bohemi cum Moravis bellum commiserunt.
1185. Wenceslaus dux Pragam coactus obsedit, et spe fraudatus recessit.
1186. Eclipsis solis fuit. Mortalitas hominum facta est.
1187. Fridricus dux cum omnibus primatibus terrae suae, similiter et dominus
episcopus Henricus cum abbatibus et universo clero vocati sunt ad curiam
caesaris, et magna synodus habita est. Ipso quoque anno Theobaldus a fratre suo
Fridrico iussus est capi, sed a quibusdam fautoribus praemonitus, fuga lapsus
est.
1188. Iherosolima a paganis obsessa est et tradita Saladino.
1189. Fridricus dux obiit. Conradus, Moraviae laudabilis dux, successit.
Theobaldus recepit provincias suas. Romanus quoque imperator cum innumerabili
multitudine christianorum contra paganos pugnaturus, ultra mare viam tenuit, et
ibi in naufragio vitam finivit, et in Antiochia sepultus quiescit. Quem etiam
multi nobiles Bohemicae terrae primates cum duce Theobaldo secuti, inopinata
morte sunt praeventi.
1190. Dux autem Conradus cum filio imperatoris in Apuliam est profectus, ubi
famosissimum de se referens triumphum, heu! immatura morte est praeventus,
ossaque dellata sua Pragae sunt tumulata.
Quique gemant flentes super hunc et corde dolentes:
Ach! ach! Conrade dux crebro commemorande,
Vivas in Christo mundo translatus ab isto!
1191. Wenceslaus dux in solio paterno consedit, quod vix in tribus mensibus
possedit.
1192. Wencealaus dux de solio pellitur. Prziemysl dux efficitur. Civitas
Praga obsidione circumdatur, nec capitur. Tandem post tres menses, ipso duce
Wenceslao permittente, per internuncium imperatoris nunciatur, in manus domini
episcopi traditur. Dux autem Wenceslaus, dum in confinibus Zribiae iter ageret,
per insidias versipellis marchionis eiusdem provinciae capitur, et in
munitissima custodia clauditur, solo Spitigneo evadente. Eodem anno dux Prziemysl
quorundam Theutonum provinciam vastavit, et imperatorem ex hoc in iram
concitavit. Dominus quoque episcopus ad limina sancti Jacobi apostoli causa
orationis viam tenuit, quem imperator propter pecuniam sibi pollicitam
detinuit, et sic impeditus reversus est in Bohemiam.
1193 intrante Martio dominus episcopus Henricus ad imperatoris curiam
regreditur, et intrante Augusto cum magna gloria et honore in Bohemiam cum
ducello Spitigneo revertitur, gestans ab imperatore sibi tradita vexilla
ducatus, non tamen obmittens nomen et dignitatem sui episcopatus.
1194.
1195.